 |
Κλικ για φώτος εδώ... |
Υψόμετρο καταφυγίου = 1.547 μ.
Υψόμετρο κορυφής Προφ. Ηλία = 2.405 μ.
Από το καταφύγιο έως την κορυφή η απόσταση είναι 3,9 χλμ., τα οποία διανύονται σε περίπου 2½ ώρες.
Το καταφύγιο του Ταϋγέτου και η ψηλότερη κορυφή
Η παρέα (Χρήστος και Σταύρος) είχε διαθέσιμο χρόνο για πορεία με φώς της ημέρας περίπου 11 ώρες.Αποκλείστηκε η ιδέα να αφήσουμε το αυτοκίνητο στην πηγή Μαγγανιάρη (υψόμετρο 980 μ.) και προτιμήσαμε να ανεβάσουμε αυτοκίνητο έως το καταφύγιο με βατό στο μεγαλύτερο μήκος του χωματόδρομο.Αν ξεκινούσαμε από την πηγή Μαγγανιάρη το συνολικό μήκος της διαδρομής θα ήταν 8,5 χμ. και απαιτούνταν περίπου 4,5 ώρες. Και άλλες τόσες για να κατέβουμε.Φύγαμε λοιπόν κατά τις 6 από την Παλλήνη και με πολύ άνεση φτάσαμε στο καταφύγιο στις 10:00 της 21ης Οκτωβρίου 2021 με θαυμάσιο καιρό. Και άμεσα ξεκινήσαμε την ανάβαση.Για πολύ λίγο διάστημα είμασταν μέσα στο δάσος των μαυρόπευκων σύντομα όμως η πέτρα και ο βράχος ήταν το κυριαρχούν στοιχείο.Μέτριας δυσκολίας χαρακτηρίζεται το βουνό, η ανάβαση είναι μάλλον απαιτητική και απαιτεί καλά γόνατα αλλά και δεν θέλει βιασύνες.Πολλοί δίνουν στην ανάβαση αυτή τον χαρακτήρα τελετής μετουσίωσης από το χθόνιο στο ένθεο!Βγαίνοντας από το δάσος ανηφορίζουμε στα λιβάδια με ήπιες κλίσεις που τα λένε Λακκώματα και φτάνουμε στις Γούβες, μια σειρά από λεκανοειδή μεγάλα βυθίσματα. Στη συνέχεια στρίβοντας σε γωνία σχεδόν 300 μοιρών προς τα νότια είμαστε στις λεγόμενες Πλάκες (στρώσεις ασβεστόλιθου) που αποτελούν φυσικό μονοπάτι για να φτάσουμε στις Πόρτες, ένα φυσικό πέρασμα στο μεγάλο διάσελο της κορυφογραμμής από όπου αρχίζει και η συνεχής τελική ανάβαση προς την κορυφή, την τέλεια κωνική απόληξη, τον Προφήτη Ηλία. Στην κορυφή φτάσαμε λίγο μετά τις 13:00 και μείναμε εκεί πάνω από μια μισυ ώρα. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος χωρίς άνεμο και λιακάδα. Η θέα πανοραμική σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, με ένα πανόραμα κορυφών, καθώς και τον Μεσσηνιακό και τον Λακωνικό Κόλπο να απλώνονται ακριβώς στα πόδια μας.Η κατάβαση είναι στα πρώτα στάδια έως τις Πόρτες απαιτητική με τις πέτρες και τα λιθάρια να γλιστρούν πολύ.Στο Καταφύγιο φτάσαμε στις 6 το απόγευμα με πλήρη άνεση. Καφές στη Σπάρτη και επιστροφή στα σπίτια μας κατά τις 23:00.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Α’
(https://www.kathimerini.gr/k/travel/561526294/stin-koryfi-toy-taygetoy/)
Το ψηλότερο βουνό της Πελοποννήσου, το όρος Ταλετόν της αρχαιότητας και ο Πενταδάκτυλος των βυζαντινών χρόνων, είναι μια επιβλητική οροσειρά που ενέπνευσε τους λογοτέχνες και προκαλεί το ενδιαφέρον εδώ και αιώνες. Στην κορυφή του φαίνεται να υπήρχε αρχαίο ιερό αφιερωμένο στον Ήλιο, πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε ο ασκεπής ναός του Προφήτη Ηλία. Πολλοί μύθοι υπάρχουν γύρω από το βουνό, το πιο χαρακτηριστικό όμως είναι η πυραμίδα που σχηματίζει η κορυφή του. Είναι τόσο άψογη, ένα τέλειο ισοσκελές τρίγωνο, που λέγεται ότι δεν είναι φυσική, αλλά λαξεύτηκε από ανθρώπινα χέρια για λατρευτικούς πιθανόν σκοπούς. Μυστηριακές ευθείες που την ενώνουν με διάφορα συμβολικά σημεία, τρεις διαφορετικές πυραμίδες σε συγκεκριμένες συντεταγμένες και άλλα τέτοια ωραία γεννούν το μυστήριο. Αν και η λάξευση υποστηρίζεται από ομάδα ερευνητών, δεν επιβεβαιώνεται από την επιστημονική κοινότητα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Β’
http://www.mani.org.gr/taigetos/diadromes/mon_nea/ntren.htm
Αν δεν σας έχει τύχει να ξυπνήσετε και με το «καλημέρα» να αντικρύσετε τις χιονισμένες κορυφές του Ταϋγέτου, έχετε χάσει το μεγαλύτερο κομμάτι του «μυστηρίου» της λακωνικής γης. Από μόνη της η θέα του θεόρατου βουνού έχει την ικανότητα επέμβασης στη δημιουργία χαρακτήρα και ετούτο δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Πρώτα το νιώθω και κατόπιν το έχω διαβάσει ουκ ολίγες φορές. Την πρώτη απλή εικόνα την παίρνω από τον Φώτη Κόντογλου: «Εάν αγναντεύει κανένας απ’ τον κάμπο το μεγάλο βουνό που το λένε στ’ αρχαία Ταΰγετο και στην απλή γλώσσα Πενταδάχτυλο, βλέπει αραδιασμένα στα ποδάρια του κατά το μέρος της ανατολής κάμποσα ριζοβούνια, κι απάνου σε τούτα, σα να ‘ναι δυναμάρια της μεγάλης ραχοκοκαλιάς, ακουμπάνε οι χιονισμένες κορυφές της που προβάλλουνε παραπίσω, η μία πάνου στην άλλη...».Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος μιλώντας για τον δωρικό ασκητισμό και την αθανασία της ομορφιάς στη λακωνική γη, αναφέρει: «Βουνό πανύψηλο, πολυκόρυφο, γαλάζιο σαν την ακύμαντη θάλασσα και πράσινο σαν ένα ολόδροσο φύλλο, αιώνια χιονισμένο, πλημμυρισμένο από θαυμάσιες αφορμές αισθητικής ευφροσύνης, ο Ταΰγετος είναι καμάρι και στόλισμά της».Ο Κώστας Ουράνης πήγαινε βόλτες στον Ταΰγετο μαζί με τον Στρατή Μυριβήλη και έμεναν με το στόμα ανοιχτό καθώς ο δρόμος από την Τρίπολη έστριβε απότομα και αντίκρυζαν τον όγκο του Ταϋγέτου. Η σκηνή παραμένει η ίδια ακόμα και σήμερα και ο Κώστας Ουράνης γράφει: «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπήρχε βουνό με τέτοιον χαρακτήρα, τέτοιαν ατομικότητα. Η εικόνα του ήταν άφθαστα μεγαλοπρεπής. Παρουσιάζεται στηριγμένος σε τεράστιες συμπαγείς πλαγιές, παρόμοιες με στηρίγματα τειχών, χρώματος μωβ και μολυβένιου και οι κορφές του, που έχουν σχήματα πυραμίδων, ξεκόβονται στον γαλάζιο ουρανό κατακάθαρα και σκληρά... ο Ταΰγετος σηκώνεται ανεμπόδιστος, ίσιος, ωραίος και δυνατός με μια περήφανη ανάταση - ίσαμε το ύψος των χιονοσκεπασμένων κορυφών του. Καθώς εμφανίζεται έτσι δεν δίνει μόνο μια εντύπωση μεγαλείου, αλλά και μια βαθειά συγκίνηση».Από την άλλη ο Στρατής Μυριβήλης τον λέει «Αρσενικό» βουνό και τον συνδυάζει με την Ηρωική συμφωνία του Μπετόβεν: «Ο Ταΰγετος είναι απερίγραπτος, αδύνατον να εκφραστεί χωρίς τη μουσική τού Μπετόβεν. Τόσο πυκνή, τόσο κυριαρχική είναι η επιβολή του πάνω στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι το ίδιο όπως αντικρύζεις ένα τεράστιο μνημείο μεγαλοφυΐας. Η εντύπωση είναι ακαθόριστη στις λεπτομέρειες, όμως το νόημά του είναι όρθιο. Σε αναγκάζει να σταθείς και να το δεχθείς και συ όρθιος. Να το δεχθείς κατάστηθα σα μια μεγάλη ευτυχία ή μια θεομηνία που σου κρούει την ψυχή και σου γυρεύει προσταχτικά μιαν απάντηση».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Γ’
https://www.in.gr/2020/12/02/plus/features/pyramida-taygetou-fysiko-metafysiko-fainomeno/
Πυραμίδα Ταϋγέτου: Φυσικό ή «μεταφυσικό» φαινόμενο;
Θαύμα της φύσης, έργο ανθρώπων ή έργο κάποιας ανώτερης διάνοιας; Σιωπηλή, αινιγματική, αρμονική, η Πυραμίδα του Ταΰγετου, κρατάει μέχρι σήμερα ζηλότυπα τα μυστικά της.Η ύπαρξή της και μόνο, έχει εγείρει πλήθος συζητήσεων σε κόλπους γεωλόγων, αρχαιολόγων, ακόμα και φιλοσόφων και μυστικιστών. Καταρχάς, υπάρχει διχογνωμία ως προς το αν είναι πρόκειται για ένα φυσικό μνημείο ή για τεχνητό έργο.Mεγάλη μερίδα ερευνητών υποστηρίζει πως η κορυφή προφήτη Ηλία (2407μ. ύψος), λαξεύτηκε, είτε εξ’ ολοκλήρου ή εν μέρει, προκειμένου να αποκτήσει πυραμιδοειδές σχήμα και να λειτουργήσει τελετουργικά και λατρευτικά. Αυτό, όπως λένε, «αποδεικνύεται από την απόλυτη κανονικότητα της πυραμίδας» (οπτικά, είναι ένα τέλειο ισοσκελές τρίγωνο) και κυρίως, «από την τεχνητή οριζοντίωση της βάσεώς της», όπου το έδαφος είναι σχετικά πιο λείο και ομαλό.Αυτή η μερίδα κάνει λόγο για ένα μεγαλιθικό μνημείο, σαν αυτά που συναντώνται σε όλη την Ευρώπη, την περίοδο 3.500 – 2.000 π.Χ. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η ηλικία της πυραμίδας όσο και οι αρχικές της διαστάσεις είναι αδύνατο να υπολογιστούν.Ιστορικά, τώρα, και θρησκειολογικά, οι περισσότερες κορυφές των βουνών, θεωρούνταν ιερές: Δεδομένου πως ήταν τα πλησιέστερα σημεία προς τον Ήλιο, οι άνθρωποι πίστευαν πως από κει, οι προσευχές τους εισακούονταν ευκολότερα.Την ψηλότερη κορφή του Ταύγετου οι αρχαίοι την αποκαλούσαν «Ταλετόν» ή «Ταλητόν» και την θεωρούσαν ιερή τοποθεσία του Ήλιου. Εκεί, τελούσαν λατρευτικά τελετουργικά – μεταξύ άλλων, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, θυσίαζαν και άλογα: («άκρα δε του Ταϋγέτου, Ταλετόν υπέρ Βρυσεών ανέχει.Στην κορυφή άλλωστε, υπάρχει ένα σπήλαιο-βάραθρο, καταγεγραμμένο από τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο, βάθους 8 μέτρων, με άνοιγμα 2 μέτρα. Το βάραθρο αυτό πιθανολογείται πως ήταν κάποιο είδος «πύλης εισόδου» στην πυραμίδα – άγνωστο γιατί και προς που – ή ο προθάλαμος μιας σήραγγας που οδηγούσε στα ενδότερά της.Απ’ ότι λέγεται, η κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται σε απόλυτη νοητή ευθεία με τον Όλυμπο, και αποτελεί σημείο αναφοράς συντεταγμένων για αρκετές περιοχές. Άλλοι λένε πως η πυραμίδα ήταν ένα είδος «φρυκτωρίας» (παρατηρητηρίου) ή ένας γιγάντιος πομπός που έστρεφε την αρνητική γεωπαθητική ενέργεια της περιοχής προς άλλη κατεύθυνση. Μέχρι σήμερα πάντως, η σοβαρή αρχαιολογική σκαπάνη, δεν έχει επιβεβαιώσει κανέναν απ’ αυτούς τους μύθους.Με τη σειρά τους, οι Πυθαγόρειοι κάνουν λόγο για έναν ενεργειακό τόπο, για μια «Πύλη», σε ένα σημείο όπου η φύση έχει επιλέξει να «εμβολιάσει» τον κόσμο με το φως, το πνεύμα, τον ελληνικό πολιτισμό. (Δεν είναι τυχαίο – υποστηρίζουν – το ότι στην ώριμη αρχαιότητα, ο Ταΰγετος είχε θεωρηθεί ιδανικό παρατηρητήριο για τις κινήσεις των άστρων ή το ότι, όπως γράφει ο Κικέρων, ο Αναξίμανδρος είχε στήσει «αστεροσκοπείο» στην κορυφή).Μυστικιστές και Ορφικοί ομονοούν πως η «γεωπυραμίδα» του Ταύγετου είναι μια από τις «Πύλες», μέσα από τις οποίες η Θεϊκή Αρμονία προσφέρει το «αείζωον φως» της στην Ανθρωπότητα, ένας πανάρχαιος κοσμικός δίαυλος, για μυημένους και Κοινωνούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο κόσμος σίγουρα δείχνει αλλιώτικος ή πιο φωτεινός, από τα 2.407 μέτρα…
